تغییر مسیر از درخود ماندگی
ارسال شده توسط safari2021 4 سال پیش

⚠️ گزارش تخلف

اوتیسم به انگلیسی (Autism): یا درخود ماندگی، در مسیر شناخت به حواس، برای رمزگذاری و طبقه‌ بندی اطلاعات در حافظه احتمالاً تسلط قوی یکی از حواس باعث تضعیف سایر حواس در انجام طبقه ‌بندی اطلاعات دریافتی میشود (گونه‌ای اختلال رشدی) از نوع روابط اجتماعی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرطبیعی مشخص میشود. علائم این اختلال تا پیش از سه‌ سالگی بروز میکند و علت اصلی آن هنوز ناشناخته است. به کسانی که این اختلال را دارند اوتیستیک یا درخود مانده گفته میشود. این اختلال در پسران شایعتر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطۀ تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می ‌گذارد. کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیتهای مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می ‌سازد. در بعضی موارد، رفتارهای خود آزار دهنده و پرخاشگری نیز دیده میشود. در این افراد، حرکات تکراری (دست زدن، پریدن) و پاسخ‌ های غیرمعمول به افراد، دلبستگی به اشیاء یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده میشود. ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت ‌های غیرمعمول دیده شود. هستهٔ مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است. از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده در دنیا، یک نفر مبتلا به اوتیسم است. کارشناسان زندگی ماشینی و عوامل ناشی از آن مانند استرس را در سیر صعودی ابتلا به این بیماری دخیل میدانند. نتیجۀ یک مطالعه نشان میدهد زنان دارای اضافه وزن زیاد و مبتلا به دیابت، در صورتی که باردار شوند، بیش از مادران سالم با احتمال تولد نوزاد اوتیستیک روبه‌ رو خواهند بود.

روز آگاهی جهانی اوتیسم روز دوم آوریل هر سال است که سازمآنهای فردی اوتیسم را در سراسر جهان دور هم می اورد تا به اموری مانند تحقیق، تشخیص، درمان و پذیرش عمومی افراد مبتلا به این اختلال رشد کمک کند.

واژه‌شناسی

واژه اوتیسم، از دو بخش تشکیل شده ‌است: اوتوس یعنی خود و ایسم یعنی گرایش. اوتیسم یعنی خود گرایی و عدم توجه به محیط اطراف. این واژه، از زبان یونانی وارد زبآنهای مختلف شده ‌است.

ضوابط تشخیص اوتیسم

تشخیص اوتیسم بر پایهٔ رفتار افراد است و نه سبب یا مکانیزم خاص. وجود حداقل ۶ مورد از مواردی که در بندهای اول و دوم و سوم توصیف شده ‌اند، لااقل دو ماده از بند اول و یک ماده از هر یک از بندهای دوم و سوم الزامی است.

اختلال کیفی، در تعامل‌ های اجتماعی با توجه به وجود دست کم ۲ عنصر از عناصری که در پی می ایند:

• اختلال بارز در به کار بردن رفتارهای غیر کلامی متعدّد، مانند تماس چشمی، حالت چهره، وضع بدنی و حرکت ‌ها به منظور تنظیم تعامل ‌های اجتماعی.

• ناتوانی در ایجاد روابط با همسالان به تناسب سطح تحول.

• فقدان تمایل خود انگیخته به تقسیم کردن شادی‌ ها، رغبت ‌ها یا موفقیّت ‌های خود با دیگران (برای مثال نشان ندادن، نیاوردن یا اشاره نکردن به اشیای مورد علاقه خود).

• فقدان تقابل هیجانی یا اجتماعی.

اختلال ارتباطی که براساس وجود دست کم یکی از عناصر زیر برجسته میشود:

• تأخیر یا فقدان کامل تحوّل زبان گفتاری (بدون آنکه با کوشش برای جبران آن از طریق شیوه های دیگر مانند حرکت یا حالت ‌های چهره، همراه باشد).

• در افرادی که به قدر کافی از گفتار متناسب برخوردارند، اختلال بارز در آغاز یا حفظ جریان محاوره با دیگری.

• استفاده قالبی و تکراری از زبان یا وجود زبان غیرمعمولی.

• فقدان بازی‌ های تخیّلی (وانمود کردن) متنوّع و ارتجالی یا بازی ‌های تقلیدی اجتماعی متناسب با سطح تحوّل.

محدود، تکراری یا قالبی بودن رفتارها، رغبت ‌ها و فعالیتها با توجه به وجود دست کم یک مورد از عناصر زیر نشان داده میشود:

• دل‌ مشغولی متمرکز بر یک یا چند کانون رغبت یکنواخت و محدود که از نظر شدت یا جهت، نا به هنجار است.

• چسبندگی ظاهراً انعطاف ‌ناپذیر به عادت ‌ها

• اطوار گری ‌های حرکتی قالبی و تکراری (مانند به هم زدن یا پیچ دادن دست ‌ها یا انگشتان، یا حرکت ‌های پیچیده تمامی بدن).

• دل‌ مشغولی دایم نسبت به برخی از اجزای اشیا.

در آبان ماه ۹۹، محققان دانشگاه های میامی و هاروارد با انجام یک آزمون شنوایی استاندارد بر روی تعداد زیادی نوزاد تازه متولد شده موفق به شناسایی ابتلای آنها به بیماری اوتیسم شدند. این آزمون استاندارد قبلاً هم بر روی نوزادان انجام میشد تا مشخص شود آیا آنها به کم شنوایی مبتلا هستند یا خیر. حال میتوان از همین آزمون با تغییراتی برای شناسایی نوزادان مبتلا به اوتیسم شناسایی کرد. تست یادشده که ای ‌بی ار (ABR) نام دارد، مبتنی بر ثبت رایانه‌ ای اطلاعات مربوط به فعالیت عصب شنوایی نوزادانی است که در معرض صداهای منتقل شده از الکترودها قرار گرفته‌ اند. این الکترودها به پوست سر نوزادان چسبانده میشوند. سروصدای ناشی از این آزمایش بسیار ملایم است و انجام آن حتی در زمان خواب بودن نوزادان نیز ممکن است. این آزمایش نشان داد نوزادانی که واکنش مغزی آنها به صداهای شنیده شده در طی آزمایش ای بی آر کندتر بوده بعدها مبتلا به اوتیسم شده ‌اند.

انجام آزمایش مذکور بر روی ۱۴۰ هزار نوزاد در فلوریدا منجر به شناسایی ۳۲۱ طفل مبتلا به اوتیسم شد.

درمان اوتیسم

تا کنون هیچ روش قطعی ای برای درمان مبتلایان به اوتیسم یافته نشده‌ است. کارآمدترین روش درمانی، توانبخشی است. برای آنکه بهترین سرویس را به یک کودک مبتلا به اوتیسم ارائه دهیم، باید به موارد زیر توجه نماییم:

• کودک ما حتماً باید توسط یک فوق تخصص روانپزشکی اطفال و یک متخصص مغز و اعصاب اطفال ویزیت شود.

• به طور فشرده و ترجیحاً هر روز تحت خدمات گفتاردرمانی و کاردرمانی قرار گیرد.

• لازم است والدین و مربی کودک روشهای مناسب تقویت مهارت‌ های ارتباطی کودک را از طریق مطالعه کتاب ‌های مرتبط یا به وسیلهٔ جلسات مشاوره ‌ای که کاردرمانی کودک برگزار میکند، فرا بگیرند.

• ارزیابی وضعیت حسی - حرکتی کودک به وسیله کارشناسان کاردرمانی صورت پذیرد و در صورت لزوم جلسات کاردرمانی ذهنی کودک به طور منسجم برگزار گردد.

• موسیقی درمانی، راهکاری برای ارتباط با کودکان اوتیسم است. نقاشی و قصه گویی نیز یکی از روشهای مؤثر تربیت کودکان اوتیسم است و پدران و مادران باید در یک ‌گوشه اتاق نشسته و کتاب‌ های قصه متناسب با سن کودک را با صدای بلند و دلنشین برای علاقه ‌مندی آنان بخوانند.

اوتیسم، یک اختلال رشدی مغزی است که به وسیله آسیب در تقابلات (مداخلات) اجتماعی و ارتباط و همچنین رفتارهای تکراری و ویژه تقسیم‌ بندی میشود. این علایم همگی پیش از سه سالگی کودک ایجاد میشود. اوتیسم بسیاری از بخش‌ های مغز را تحت تأثیر قرار میدهد و این که چطور این اتفاق رخ میدهد، هنوز درک نشده ‌است.

اختلال طیف اوتیسم (ASD) همچنین شامل سندرم آسپرگر و (PDD_NOS) میشود که علایم و نشانه های خفیف ‌تری دارند.

اوتیسم یک نشانه ژنتیکی قوی نیز دارد که البته بسیار پیچیده ‌است و به وسیله تقابل بین ژنی (گروهی از ژنها) یا گاهی جهش ژنی ایجاد میشود.

در موارد نادری، اوتیسم به طور قوی، با آسیب ‌های اولیه در دوره رشد مرتبط است که این عوامل شامل: فلزات سنگین موجود در جو، حشره کش ‌ها و واکسینه دوران کودکی میباشند که البته فرضیه واکسینه به طور زیستی رد شده ‌است و شواهد اندکی در تأیید آن وجود دارد.

شیوع (ASD) شش در هزار است و در مردان چهار برابر بیش از زنان وجود دارد. تعداد افراد مبتلا از سال ۱۹۸۰ میلادی تاکنون شدیداً در حال افزایش است و این امر میتواند به دلیل بهبود تشخیص و آیتم‌ های بالینی باشد؛ ولی این پرسش که آیا شیوع نیز افزایش یافته است، همچنان جای تحقیق دارد.

والدین، معمولاً به علایم موجود در دو سال ابتدایی زندگی فرزندشان توجه میکنند و مداخلات رفتاری شناختی زود هنگام میتواند به کودک کمک کند تا مهارت ‌های ارتباطی، اجتماعی و حمایت ‌های فردی را کسب کند. البته عده اندکی از این کودکان به این سطح رشدی می ‌رسند.

فرهنگ برخورد با اوتیسم رشد کرده‌ است، به طوری ‌که برخی در پی درمان ویژه هستند و برخی معتقدند که به این پدیده باید به چشم یک تفاوت و نه اختلال نگریست.

خصوصیات

اوتیسم، اختلالی شدیداً متنوع ناشی از اختلال در رشد مغز است، که در دوران نوزادی بروز میکند، سپس یک دوره ثابت را بدون بهبودی طی میکند و علایم آن تا دوره بزرگسالی ادامه پیدا میکند، این اختلال غالباً به شکل مسکوت بروز میکند.

اوتیسم، عموماً به وسیله یک مجموعه سه تایی از ویژگی ‌ها مشخص میشود:

• آسیب در تقابلات اجتماعی

• آسیب در ارتباط

• علائق محدود و رفتارهای تکراری

سایر ویژگی‌ ها مثل تغذیه غیرطبیعی نیز معمول است، ولی برای تشخیص ضروری نیست.

علائم و نشانه های اولیه ابتلا به اختلال اوتیسم شامل:

• ناتوانی از آواسازی (صدا درآوردن) یا اشاره کردن در یک سالگی

• ناتوانی از بیان کلمات در ۱۶ ماهگی یا ناتوانی از بیان عبارات دو کلمه‌ ای در سن دو سالگی

• عدم واکنش به صدا کردن اسم شان

• از دست دادن زبان یا مهارت ‌های اجتماعی

• وسواس در ردیف کردن اسباب بازی ‌ها یا چیزها

• ناتوانی از لبخند زدن یا واکنش گرایی اجتماعی

• افراط و تفریط نامعمول در واکنش به دریافت‌ های حسی چون لمس، بو، مزه و صدا

علائم اوتیسم باید تا قبل از ۳ سالگی ظهور پیدا کنند تا ارزیابی برای تشخیص لازم باشد. اگرچه بعضی از کودکان که دارای علائم خفیف هستند اوتیسم شان در سنین پایین قابل تشخیص نمیباشد اما این کودکان تشخیص اوتیسم شان بعد از ۳ سالگی ممکن است.

رشد اجتماعی

نقص در رشد اجتماعی، اوتیسم و اختلالات طیف درخودماندگی (ASD) را از سایر اختلالات رشدی متمایز میکند. بیماران اوتیستیک آسیب ‌های اجتماعی دارند، به طوری ‌که نمیتوانند احساسات سایرین را به درستی درک کنند.

رشد اجتماعی غیرمعمول، از ابتدای دوران کودکی قابل مشاهده‌ است، به طوری ‌که نوزادان اوتیستیک توجه کمتری به تحریکات اطرافیان نشان میدهند. لبخند و نگاه کردن به اطرافیان کمتر از همتایان است و کمتر به اسم خودشان پاسخ میدهند. نوپایان اوتیسمی، به میزان شدیدتری با نُرم اجتماعی متفاوتند، برای مثال، ارتباط چشمی و نوبت ‌گیری کمتری دارند و بیشتر دیده میشود که دیگران با لمس ویا «منیپولیشن» دست با آنها ارتباط برقرار میکنند.

کودکان اوتیستیک، ۳ تا ۵ ساله درک اجتماعی کمتری نشان میدهند. به طور خود به خودی به افراد گرایش ندارند، احساساتی نمیشوند و به احساسات واکنش نشان نمیدهند. ارتباط کلامی و نوبت ‌گیری نیز ندارند، ولی نسبت به مراقبان اولیه ‌شان وابستگی نشان میدهند.

این کودکان، به طور معمول کمتر از معمول وابستگی امنیتی دارند. این ویژگی در کودکان با رشد ذهنی بیشتر یا شدت کمتر ASD دیده میشود. کودکان بزرگ ‌تر و بزرگ ‌سالانASD در آزمون‌ های بازشناسی چهره و احساسات، امتیاز کمتری کسب میکنند. برخلاف اعتقادات معمول، کودکان درخود مانده تنهایی را ترجیح 'نمیدهند'، بلکه ایجاد و حفظ دوستی‌ ها غالباً برای آنها مشکل است، برای آنها کیفیت دوستی‌ ها و نه تعداد دوستان پیش ‌بینی ‌کننده آن است که چه میزان احساس تنهایی میکنند. دوستی‌ های عملکردی (دوستی‌ های اجباری) مثل دوستی‌ هایی که در هنگام دعوت شدن به میهمانی ایجاد میشوند، کیفیت زندگی آنها را بیشتر تحت تأثیر قرار میدهد. بسیاری گزارش‌ های فردی (غیر تحقیقاتی) در رابطه با وجود خشونت و پرخاش در افراد ASD وجود دارد.

اطلاعات محدودی پیشنهاد میکند که در کودکان اوتیسم، وجود عقب ماندگی با خشم، کج‌ خلقی و ویران کردن وسایل مرتبط است.

طبق یک مطالعه در سال ۲۰۰۷ که در آن با والدین ۶۷ کودک اوتیسمی(ASD) مصاحبه شده بود، گزارش شد که ۶۰ درصد کودکان، یک دورهٔ زمانی از کج‌ خلقی شدید داشته ‌اند و مابقی آنها تاریخچه ‌ای از خشونت، همراه با کج‌ خلقی نشان داده ‌اند. خشونت همراه با کج ‌خلقی بیشتر در کودکانی با تاریخچه آسیب زبانی شایع است.

طبق مطالعه ‌ای در سوئد (۲۰۰۸) بیماران ۱۵ ساله یا بزرگ ‌تر با تشخیص ASD که مرتکب خشونت شده بودند، به طور معنی داری سایر شرایط اختلالات روانشناختی مانند سایکوز را نشان داده‌ اند.

ارتباط با محیط بیرون

در حدود ۳۰ درصد تا ۵۰ درصد افراد اوتیسمی مهارت ‌های گفتاری طبیعی کافی برای مقابله با نیازهای ارتباطی روزمره‌شان را کسب نمیکنند. تفاوت در نحوه برقراری ارتباط از نخستین سال زندگی مشاهده میشود و ممکن است شامل: تأخیر در آغاز babbling، اشارات و حالات غیر معمول، کاهش حساسیت و واکنش محیطی مناسب و طرح ‌های صوتی که هماهنگی با محیط ندارد، شوند.

در طی ۲و۳ سالگی، کودکان اوتیسمی کمتر از سایر همسالان صدا سازی به صورت منفرد و تکراری، همخوان، کلمه و مجموعه کلمات دارند. حالات بدنی آنها با کلمات هماهنگ و ترکیب نمیشوند، کودکان اوتیستیک کمتر درخواست ‌هایشان را مطرح میکنند یا در تجاربشان با دیگران شریک میشوند و بیشتر به نظر می ‌رسد که کلمات سایرین را تکرار میکنند (echolalia)، یا ضمایر را معکوس بیان میکنند، جلب توجه کودک، برای شرکت در گفتار بین فردی لازم است. نقص توجه نیز کودکان ASD را متمایز میکند، برای مثال این کودکان ممکن است به دستی که طرح را می‌ کشد، بیشتر توجه نشان دهند تا طرحی که کشیده میشود. همچنین برای این کودکان توجه به یک شی و سپس استفاده از آن یا صحبت راجع به آن شی مشکل است. همچنین کودکان اوتیسمی در بازی انتزاعی تخیلی و استفاده از نمادها در زبان مشکل دارند.

به اعتقاد کارشناسان خانواده ها اولین الگوی رفتار فرزندان هستند و نباید نقش خود را در تربیت فرزندانشان فراموش کنند، یا کودک را به مدرسه و معلم واگذار کنند. مهمترین نقش والدین در تربیت فرزندان، ایجاد محیط آرام همراه با راهنمایی است که در مورد کودکان اوتیسم اهمیت و ضرورت پیدا میکند.

در دو مطالعه که در آنها کودکان اوتیستیک با عملکرد بالا در سن ۸ تا ۱۵ سال و بزرگسالان شرکت داشتند، در تمرین‌های پایه ‌ای زبان که لغت و هجی کردن را در بر میگیرد، کودکان نتایج یکسان و بزرگسالان نتایج بهتری نسبت به گروه کنترل کسب کرده اند. هر دو گروه اوتیستیک در تمرین‌ های مهارتی پیچیده مثل زبان کنایه‌ ای، درکی و استنتاجی عملکرد نامناسب تری نسبت به گروه کنترل داشته‌ اند. این مطالعات نشان میدهند که افرادی که با کودکان اوتیستیک صحبت میکنند، معمولاً درک آنها را بیش از میزان واقعی آن تخمین می ‌زنند.

رفتارهای تکراری

افراد اوتیسمی نمونه های زیادی از رفتارهای تکراری و محدود نشان میدهند که در جدول بازبینی شده رفتارهای تکراری (RBS-R) به این نحو طبقه‌ بندی شده ‌است:

• رفتارهای کلیشه ‌ای (stereotypy) : این رفتارها شامل رفتارهای تکراری مثل حرکات پرزدن با دست، صدا سازی، چرخش سر و تکان دادن بدن هستند.

• رفتارهای اجباری (compulsive) : این رفتارها از یکسری قوانین پیروی میکنند، مانند مرتب کردن اشیا در یک مسیر مشخص.

• یکسان‌ سازی (sameness): مقاومت در برابر تغییر است، برای مثال در مقابل جا به ‌جا کردن اثاثیه منزل مقاومت میکنند یا از تغییر وضعیت موجود سرپیچی می ‌نمایند.

• رفتارهای آیینی (Ritualistic) : در این حالت فرد فعالیتهای روزانه را همواره به یک صورت انجام میدهد، برای مثال این رفتارهای تشریفاتی در هنگام غذا خوردن و لباس پوشیدن دیده میشوند. این آیتم بسیار نزدیک به یکسان‌ سازی است و از برخی جهات با آن در ترکیب است.

• رفتارهای محدود (Restrict) : به معنی محدودیت در علایق، تمرکز و فعالیتها است، برای مثال علاقه کودک به یک برنامه تلویزیونی یا اسباب بازی خاص محدود میشود.

• خودآزاری (self-injury) : که شامل رفتارهایی هستند که آزاردهنده هستند یا باعث آسیب به کودک میشوند، برای مثال ضربه به چشم یا سیخونک به پوست یا ضربه به دست (با شی نوک تیز) ویا ضربه به سر. نتایج یک مطالعه در سال ۲۰۰۷ میلادی گزارش کرد که برخی نمونه های خود آزاری، حدود ۳۰ درصد از کودکان ASD را در بر میگیرد.

هیچ رفتار تکراری خاصی به تنهایی نشانه و دلیلی برای اوتیسم نیست، ولی هریک از رفتارهای ذکر شده ممکن است به میزان متفاوتی در کودکان اوتیسم دیده شوند.

دلایل اوتیسم

علت اوتیسم هنوز شناخته شده نیست و یک دلیل خاص نمیتوان برای آن مشخص کرد. با توجه به پیچیدگی اختلال اوتیسم و این حقیقت که علایم اوتیسم و شدت آن متفاوت است، دلایل احتمالی زیادی وجود دارد. هم ژنتیک و هم محیط ممکن است در بروز اوتیسم نقش داشته باشند و هر کدام به تنهایی یا به صورت ترکیبی میتوانند علت اوتیسم باشند.

مشکلات ژنتیکی. به نظر می‌ رسد چندین ژن متفاوت در اختلال طیف درخود ماندگی یا اوتیسم دخیل هستند. اوتیسم در کودکان میتواند با یک اختلال ژنتیکی از قبیل سندرم رت یا سندرم ایکس شکننده در ارتباط باشد. برای دیگران تغییرات ژنتیکی ممکن است کودک را بیشتر مستعد اوتیسم کند یا عوامل خطر محیطی ایجاد کند. دیگر ژنها هنوز ممکن است تحول مغز را تحت تأثیر قرار دهند یا روشهایی که سلول‌ های مغز از طریق آن ارتباط برقرار میکنند را تحت تأثیر قرار دهند یا آنها ممکن است شدت علایم اوتیسم را تعیین کنند. به نظر می‌ رسد بعضی از مشکلات ژنتیکی به ارث برده میشود، در حالی که دیگر مشکلات ژنتیکی به طور خود به خودی رخ میدهند.

عوامل محیطی. پژوهشگران در حال حاضر در حال کشف این هستند که آیا عواملی از قبیل عفونت ‌های ویروسی، مشکلات دوران بارداری یا آلاینده های هوایی در تحریک اختلال طیف در خود ماندگی یا اوتیسم نقش بازی میکنند یا خیر.

بین واکسن سه‌ گانه و اوتیسم ارتباط وجود دارد.

یکی از بزرگترین مشاجره ها در اختلال طیف درخود ماندگی یا اوتیسم بر روی این است که آیا ارتباطی بین اختلال طیف درخود ماندگی و برخی از واکسن ‌های دوران کودکی، خصوصاً واکسن سرخک- سرخچه- اوریون وجود دارد یا خیر.

پیوست جدید: تزریق واکسن سه‌ گانه در ۱۹۸۷ در کانادا و سپس ۱۹۹۱ انگلستان ممنوع شد؛ با طرح موضوع در دادگاه های ایالتی آمریکا مورخ ۶ آوریل ۲۰۰۰ تزریق مجزای این سه واکسن و تزریق آن پس از سه سالگی طرح شد.

مجموعه مستندهای vaxxed و گزارش ‌های دکتر تامپسون از اعضای ارشد "مرکز پیشگیری و بررسی بیماریها CDC" به جزئیات این موضوع و تأیید ارتباط بین اوتیسم و واکسن ‌های سه ‌گانه پرداخته ‌است. نام معروف ‌ترین مستند این مجموعهVaxxed Cover-Up To Catastrophe « واکسن، از لاپوشانی تا فاجعه» نام دارد که زیرنویس فارسی هم شده ‌است.

روشهایی برای سازگاری و حمایت از کودک مبتلا به اوتیسم

پرورش کودکی که مبتلا به اختلال طیف درخود ماندگی یا اوتیسم است میتواند از لحاظ جسمی خسته ‌کننده و از لحاظ هیجانی طاقت فرسا باشد. این پیشنهادها میتواند کمک ‌کننده باشد:

تیمی از متخصصان مورد اعتماد را برای درمان اوتیسم پیدا کنید. شما نیاز دارید که تصمیمات مهمی در رابطه با آموزش و درمان اوتیسم کودک خود بگیرید. تیمی از متخصصین که شامل روانشناس، روانپزشک، معلم، کاردرمانی، گفتاردرمانی و … میشود، میتواند به شما در این تصمیم گیری‌ ها کمک کند.

زمان هایی را برای خودتان و دیگر اعضای خانواده صرف کنید. مراقبت کردن از کودک مبتلا به اوتیسم میتواند بر روابط شخصی شما و روابط با خانواده استرس وارد کند. به منظور اجتناب از فرسودگی، فرصتی برای استراحت کردن فراهم کنید، ورزش کنید و از فعالیتهای مورد علاقه خود لذت ببرید.

با خانواده های دیگری که فرزند مبتلا به اختلال طیف درخود ماندگی یا اوتیسم دارند، آشنا شوید. خانواده های دیگری که دارای فرزندان مبتلا به اختلال طیف درخود ماندگی هستند، ممکن است تجربیات خوبی در اختیار داشته باشد.

در رابطه با اختلال طیف درخود ماندگی یا اوتیسم یاد بگیرید. افسانه ها و تصورات غلط زیادی در رابطه با اوتیسم وجود دارد. یادگرفتن حقایقی در رابطه با اوتیسم به شما کمک میکند که کودک خود را بیشتر درک کنید.

در ارتباط با کودکان درخود مانده به این نکته ها توجه کنید

• برای فرد درخود مانده ارتباط با دیگران و محیط بیرون دشوار است. او دنیا را طور دیگری می ‌بیند و درک میکند. این افراد در ارتباط کلامی غیر کلامی فعالیت اجتماعی و بازی ‌ها دارای مشکل هستند. چون فهم دنیای بیرونی برای آنها راحت نیست.

• این افراد ممکن است دارای پر حسی یا کم حسی باشند. بخاطر همین نوازش بغل و ارتباط فیزیکی ممکن است برای آنها فوق ‌العاده دردناک و وحشتناک باشد.

• یا یک صدای کم مثل رد شدن یک ماشین میتواند برای آنها مانند انفجار باشد (پر حسی) یا برعکس؛ بنابراین از لمس، بغل یا صدا زدن‌ های ناگهانی و بلند اجتناب کنید.

• در ارتباط با کودک از کلمات و جملات طولانی و سخت بپرهیزید. پردازش کلامی در این کودکان کم است. از کلمات ساده استفاده کنید و کلمات را شمرده شمرده بگویید.

• ارتباط کلامی تنها راه ارتباطی با این افراد نیست. کمک گرفتن از وسایل بصری یا نوشتاری توجه آنها را بیشتر جلب میکند. استفاده از اشارات و زبان بدنی نیز در ارتباط مفید است.

• برای شروع ارتباط بهتر است کودک شما را ببینید یعنی در مسیر نگاهشان قرار بگیرید و بعد شروع به صحبت کنید.

• کودک را مجبور به انجام کاری نکنید یا سعی در بیرون کشیدن او از دنیای درونی اش نکنید برعکس خود را با او وفق بدهید و در کاری که او می ‌خواهد انجام بدهد همراه بشوید.

• در ارتباط با این کودکان صبور باشید و با سرعت کمتر و حوصله بیشتری بازی یا فعالیت انجام دهید و حتی صحبت کنید.

• انتقاد باعث اضطراب در برخی از این کودکان میشود پس از رفتارش یا کارش به طور مستقیم انتقاد نکنید.

• احساسات خود را در چهره ‌تان نمایش دهید.

• از رفتار و کارهای چالش ‌برانگیز بپرهیزید. این کودکان غالباً به کارها و حرکات تکراری علاقه دارند و از آن لذت می ‌برند. فعالیتها و انتخاب‌ های متنوعی پیش روی آنها قرار ندهید. حتی میتوانید یک داستان، یک بازی و یک کاردستی را که کودک نسبت به آن علاق نشان داده ‌است را هر روز تکرار کنید.

مبتلایان در ایران

گزارش‌هایی حاکی است که بیش از ۲میلیون نفر در ایران مبتلا به اوتیسم هستند و در تهران ۷۰۰ دانش آموز در ۵ مدرسه که شامل ۱مدرسه دخترانه و ۴ مدرسه پسرانه در حال تحصیل وجود دارد.

همچنین میان مبتلایان به اوتیسم در ایران نابغه ای به نام مهران مختاریان وجود دارد که این کودک توانایی‌ هایی از قبیل تبدیل تاریخ‌ ها ه‍.ش و ه‍.ق و میلادی)، تشخیص روز هفته با شنیدن تاریخ را از بازه سال ۱۳۲۰ تا سال ۱۴۱۵ هجری خورشیدی و همچنین توانایی شمارش اعداد ۱ تا ۱۰ را به ۸ زبان زندهٔ دنیا را در کارنامهٔ خود داراست استعداد او در برنامه عصر جدید مورد بررسی داوران قرار گرفت.

در کشورهای در حال توسعه، همچون ایران، حمایت ‌های مالی و خدمات درمانی کافی ارائه نمیشود. باید برای درمان جامع کودکان مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم برنامه‌ ریزی‌ های کوتاه‌ مدت، میان ‌مدت و طولانی ‌مدت صورت بگیرد و توجه ویژه به والدین این کودکان مهم است. زیرا عملکرد این والدین دچار اختلال میشود و هزینه های زیادی به جامعه تحمیل میشود.

تحقیقات دربارهٔ ارتباط میان بیماری صرع و اوتیسم

بیماری صرع و اوتیسم هر دو از مشکلاتی در مغز نشات میگیرند. این مشکل به طرق مختلف بر ساختارهای مغزی و فعالیتهای آن تأثیر می‌ گذارد اما با این وجود همچنان دارای ویژگی‌ های مشترک هستند. همین امر منجر شده ‌است که محققان به وجود نوعی رابطه زیستی میان این دو بیماری مشکوک شوند.

طبق تحقیقاتی که متخصصان و پزشکان در این زمینه انجام داده ‌اند به این نتیجه رسیده ‌اند که بیماری اوتیسم در افرادی شایع است که در حال حاضر بیماری صرع دارند و بیماری صرع در افرادی شایع است که در حال حاضر بیماری اوتیسم دارند. در افراد مبتلا به اوتیسم تمام انواع حملات صورت میگیرد.

طبق مقاله ‌ای که در نتیجه تحقیقات امراض کودکان منتشر شد، مشخص شد که بیش از ۳۰ درصد از بیماران مبتلا به صرع از ضوابط بیماری اوتیسم هم برخوردار هستند. ۲۰ تا ۳۰ درصد از کودکانی که بیماری صرع دارند تا قبل ورود به دوره بزرگسالی به بیماری اوتیسم هم مبتلا خواهند شد.