
بسیاری از فیزیک دوستان نظریه ریسمان (String Theory) را تلاشی برای متحد کردن دو ستون علم فیزیک در قرن بیستم، یعنی مکانیک کوانتومی و نظریه نسبیت آلبرت انیشتین میدانند که با یک چارچوب فراگیر میتواند تمام واقعیتهای فیزیکی را تعریف کند.
هنگامی که فیزیکدانان تمامی ذرات بنیادی را حلقههای یک بعدی یا ریسمانی در نظر میگیرند که هرکدام در فرکانسهای مختلف ارتعاش پیدا میکنند، درک فیزیک آسانتر میشود. نظریه ریسمان به فیزیکدانان اجازه تطابق قوانین حاکم بر ذرات موسوم به «مکانیک کوانتومی» با قوانین حاکم بر فضا-زمان موسوم به «نسبیت عام» و متحد کردن چهار نیروی بنیادی طبیعت در یک چارچوب واحد را میدهد، اما مشکل در این است که نظریه ریسمان تنها در یک جهان با ابعاد ۱۰ یا ۱۱ بعدی کاربرد دارد و به درد ابعاد فضایی فشرده نمیخورد.
نظریه استرینگ به طور کلی مبحث و دیدگاهی در فیزیک نظری و بیشتر مربوط به حوزهٔ فیزیک انرژیهای بالاست. این نظریه در ابتدا برای توجیه کامل نیروی هستهای قوی به وجود آمد، اما پس از چندی با گسترش کرومودینامیک کوانتومی کنار گذاشته شد و در حدود سالهای ۱۹۸۰ دوباره برای اتحاد نیروی گرانشی و برطرفکردن ناهنجاریهای تئوری ابر گرانش با «انقلاب تئوری رشته» به مجامع علمی بازگشت؛ بنابر آن، ماده در بنیادینترین صورت خود نه ذره بلکه ریسمان مانند است. در ادامه و در سال ۱۹۹۵ فیزیکدانان با ترکیب این نظریه با نظریه گرانش زیاد توانستند به ساختار فعلی و مورد قبول نظریه String دست پیدا کنند.
نظرات (0)
به یوزبیت؛ خانه محتوا خوش آمدید
یوزبیت، به نویسندگان مستقل این امکان را میدهد که رایگان تولید محتوا کنند و با کمک هوش مصنوعی، محتوای خود را به صورت مؤثر به مخاطبان نمایش دهند.
سایر مقالات نویسنده
جدیدترین مقالات
درباره ما . راهنما . اطلاعیهها . آپدیتها . قوانین . ارتباط با ما
کلیه حقوق این سایت برای یوزبیت محفوظ میباشد.