کهکشانهای مارپیچی
ارسال شده توسط ali1369 5 سال پیش

⚠️ گزارش تخلف

مرکز نورانی و بازو های مارپیچی پر ستاره ، جلوه خاصی به کهکشانهای مارپیچی می بخشد. آنها عموما اجرام بزرگی هستند که دو ( یا بیشتر ) بازو دارند. در محدوده دو میلیون پارسکی ما ، تنها حدود 10 کهکشان مارپیچی بزرگ وجود دارد که این مقدار نسبت به تعداد کهکشانهای بیضوی بسیار اندک است. کهکشان های مارپیچی کاملا پهن هستند و فقط نواحی مرکزی انها برامدگی دارد. این امر را می توان به طور آماری از سمت گیری بازوهای مارپیچی به دست آورد. مشاهدات کافی نشان داده اند که این پهن شدگی ، با مقدار متوسط 0.8 برای کمیت (نسبت bبر ای -1 ) ، به ماهیت آنها مربوط نیست ، بلکه ظاهرا در نتیجه چرخش نسبتا سریع خود سیستم است. یا مطالعه سرعت شعاعی بخشهای مختلف کهکشانهای مارپیچی در می یابیم که سرعت چرخش آنها، حدود 200 تا 300 کیلومتر در ثانیه است. این چرخش همانند چرخش یک جسم جامد نیست ، بلکه بلکه در مناطق بیرونی سریعتر و در حوالی مرکز آهسته تر است.

چون ستارگان و ابرهای گاز، پیوستگی سختی با هم دارند، گردش بخش های بیرونی کهکشانهای مارپیچی همانند گردش سیارات به دور خورشید است، به این معنی که هرچه از کهکشان دور می شویم ، سرعت گردش رو به کاهش می گذرد. در نواحی درونی، سرعت زاویه گردش ستارگان، تقریبا یکسان است ( مانند گردش یک جسم جامد ) ، زیرا کشش گرانشی نه تنها در هسته کهکشان بلکه در تمام مناطق مرکزی آن وجود دارد. ساختار کهکشان های مارپیچی را می توان متشکل از دو مؤلفه دانست – یک مؤلفه بیضیوار و یک مؤلفه مسطح. بخش مرکزی اساسا شامل مؤلفه بیضی وار است که ساختاری همانند یک کهکشان بیضوی دارد. قسمت بیرونی در ساختاری کاملا متفاوت، توزیع مسطحی از ستارگان را نشان می دهد. منحنی درخشندگی های هم تراز در مؤلفه بیضی وار ، به شکل بیضی است. این مؤلفه متشکل از ستارگان پیر است، گاز و غبار ندارد و توزیع درخشندگی آن از قانون ساختاری کهکشانهای بیضوی پیروی می کند. مؤلفه مسطح، بازوهای مارپیچی را دربر می گیرد. بیشتر کهکشانهای مارپیچی دو بازو دارند و گاه این بازو ها چند شاخه اند.

همچنین برخی از آنها گسترده هستند و برخی دیگر پیچ خورده اند. آنها مقادیر زیادی ستاره جوان و گاز و غبار را شامل می شوند. گاز موجود در بازوها به شمل ابرهای غولپیکری است که به دو شکل آشکار می شوند: آنها یا به طور اپیتکی قابل رویتند و یا ابرهای غیر قابل رویت ( جز برای رادیو تلسکوپ ها ) هیدروژن خنثی هستند که در تمام ساختار بازوها گسترده شده اند و امواجی در طول موج 21 سانتی متر گسیل می کنند. گفتیم که در بازوهای کهکشان مارپیچی ، غبار نیز وجود دارد. غبار همانند حباب های تاریکی از ماده ، ستارگان ورای خود را تیره می سازد. ولی ستارگان جوان ، حداقل در کهکشانهای مارپیچی نزدیکتر ، درخشان و واضح هستند و به رنگ آبی دیده می شوند.