
در پژوهشنامه ی تازه ای که در این هفته توسط گری پرِزو از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادنای کالیفرنیا در آستروفیزیکال جورنال انتشار یافت، از وجود رشته های درازی از ماده ی تاریک گفته شده که “مو” نامیده شده اند.به نظر می رسد که سامانه ی خورشیدی شاید بسیار پُرموتر از چیزی باشد که می پنداشتیم.
ماده ی تاریک جوهره ی نادیدنی و رازگونه ایست که حدود ۲۷ درصد همه ی ماده و انرژی کیهان را ساخته است. ماده ی معمولی که هر چه پیرامون خود می بینیم از آن درست شده، تنها ۵ درصد کیهان را تشکیل می دهد. بقیه ی جهان هستی از انرژی تاریک است، پدیده ی شگرفی که شتاب گسترش کیهان به آن نسبت داده شده.
نه ماده ی تاریک و نه انرژی تاریک تاکنون به گونه ی مستقیم دیده نشده اند، هر چند که آزمایشگاه های بسیاری ژرفای زیر زمین گرفته تا فضا در تلاش برای گشودن گره از رازهای ماده ی تاریکند.
دانشمندان بر پایه ی رصدهای بسیاری که اثرهای گرانشی ماده ی تاریک بر ماده ی معمولی را نشان می دهند، به وجود آن اطمینان دارند و مقدار آن در کیهان را نیز با دقتی بهتر از یک درصد اندازه گرفته اند. نظریه ی پیشرو اینست که ماده ی تاریک “سرد” است، یعنی چندان حرکتی نمی کند، و “تاریک” است، به گونه ای که هیچ برهم کنشی با نور انجام نمی دهد.
کهکشان ها که ستارگانی از ماده ی معمولی را در بر دارند، به دلیل نوسان های چگالی ماده ی تاریک شکل می گیرند. گرانش مانند چسبی رفتار می کند که ماده ی معمولی و ماده ی تاریک را با هم در کهکشان ها نگه می دارد.
بر پایه ی محاسبه های دهه ی ۱۹۹۰ و شبیه سازی هایی که در دهه ی گذشته انجام شد، ماده ی تاریک “جریان های ریز-دانه”ای از ذرات پدید می آورد که با یک سرعت حرکت می کنند و مانند خود ما به گرد کهکشان می چرخند.
نظرات (0)
به یوزبیت؛ خانه محتوا خوش آمدید
یوزبیت، به نویسندگان مستقل این امکان را میدهد که رایگان تولید محتوا کنند و با کمک هوش مصنوعی، محتوای خود را به صورت مؤثر به مخاطبان نمایش دهند.
سایر مقالات نویسنده
جدیدترین مقالات
درباره ما . راهنما . اطلاعیهها . آپدیتها . قوانین . ارتباط با ما
کلیه حقوق این سایت برای یوزبیت محفوظ میباشد.