ذهن خدایی
ارسال شده توسط kimiayesalamati 3 سال پیش

⚠️ گزارش تخلف

سلام.

من در میان کتاب زندگی مانده ام، مخصوصا" فصلی بدخط و بسیارتلخ بنام تحمل مصایب، گرفتاری ها، مشکلات و...، و دیدم نوشته ای خدایی در مورد صبر داشتن و صبور بودن در میان مصایب روزگار.

بارها با خدای خود زمزمه کرده ام ، من صبورم اما، این بغض گران، چه میداند صبر چیست؟.

مهمترین قانون زندگی خدایی این است، لذت بردن از روزهای خوب و شاد، وصبوری کردن در روز های بد و دلگیر.چون شب را سکوت اعتبار می بخشد و انسان را صبر، و میدانیم و میدانم هیچ دانه ای زودتر از موعد مقررش جوانه نمیزند، پس میباید صبر داشته باشیم و صبوری کنیم تا ببینیم جوانه زدنش را، و به بار نشستنش را، و صبور باشیم در منتظر بودن، و آن را درک کنیم.

اگر صبرکردن و بردباری را یاد بگیریم و درک کنیم، در پایان، همه ی زیبایی های آن دانه را می بینیم، و حتی میوه آن را هم می چینیم، و لذت میبریم از خوردن آن میوه ی بهشتی.

تنها زمانى، انسانی صبور و بردبار خواهیم شد، که صبر و بردباری را یک قدرت بدانیم نه یک ضعف، و آنچه ما را ویران مى کند، روزگار و مشکلات روزگار نیست، بلکه حوصله ی کوچک ما و صبر اندک، ضعف ماست، که با این صبر شکننده و کوچک، به دنبال آرزوهاى بزرگ هم هستیم.فکر می کنیم با این ضعف بتوانیم به آرزوهای بزرگ خود برسیم؟.

صبور باشیم، صبرکنیم، آنچه برای ما پیش می آید و آنچه برای ما رقم میخورد، به دست بزرگترین نویسنده عالم ثبت شده، نویسنده ای که بدون اذنش ،فرمانش و خواسته اش، حتی، برگی از درخت نمی ‌افتد.

شکیبایی و صبور بودن، فقط برای آن چیزهای که دوست نداریم نیست، بلکه برای چیزهای که دوست داریم هم، باید شکیبا و صبور باشیم.

صبورو بردبار بودن این نیست که غم ها وغصه‌هایمان را پشت سرهم، رج به رج، ردیف به ردیف، بچینیم توی دل مان، و دم نزنیم و بعد، غم باد بگیریم و آنوقت بگوییم که من صبورم من بردبارم، من شکیبا هستم و...

صبوری و بردباری، یعنی اینکه فتیله ای چراغ توکل مان را آنقدر بالا بکشیم، که نور آن چراغ ، تمام دل مان را روشن کند و آرامش بدهد به تمام وجود مان و صد البته قلب مان.

امید دل مان را به فردای که هیچ کسی ندیده، گره نزنیم. بلکه امروز را بسازیم برای فردای بهتر.

نور امید دل مان را به همین لحظه، به شیرینی همین ثانیه، روشن کنیم، و نور خدا را همین لحظه ببینیم.

بعضی از ما انسان ها با دلخوری انسانی خود، با اندکیه صبرو تحمل خود، به خدا می گوییم: یا رب چرا درب آرزوهایم را قفل کردی و کلید آن را هم پیش خودت نگه داشتی.و بعد خداوند مهربان و بخشنده، لبخندی ازسرمهر میزند و جواب می دهد: همه عشقم اینست که، به هوای این کلید هم شده، گه گاهی به من سر می زنی.و ما انسان ها چقدر ناشکریم.

این را بدانیم و درک کنیم و بفهمیم ، که تنها خدا مهربان مرحم زخم ها ودردهای ماست، هرچه عمق خراش های وجودمان بیشتر باشه، خدا برای پرکردن زخم هایمان، بیشتر در وجودمان جای می گیره.

واقعا" ما با وفادارتر از خدا سراغ داریم؟ البته که نه.نه.نه.

پس بیاییم خود به او بسپاریم.که اوست رفیق خوب ما، اون رفیق خوب تمام خوبی های عالم رو به ما میده، تا ما دلگیر نشیم.و ما...

خدایا، ما را لایق این رفاقت و دوستی قرار بده.

الهی آمین.

(فرهاد سنگ شکن)